Wasilij Tichonin
 major AL
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Wasilij Łukianowicz Tichonin |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
22 czerwca 1923 |
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca oddziału partyzanckiego Awangarda |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Wasilij Łukianowicz Tichonin, ros. Василий Лукьянович Тихонин, pseud. Wasyl (ur. 22 czerwca 1923 w Ruskiej Słobodce, w obwodzie chersońskim, zm. 31 maja 1993) – oficer Armii Czerwonej, uczestnik II wojny światowej, dowódca oddziału partyzanckiego Awangarda, który dokonał zamachu na Theodora van Eupena, komendanta niemieckiego obozu w Treblince.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w wielodzietnej rodzinie chłopskiej we wsi Ruska Słobodka. Po przeprowadzce do Odessy ojciec pracował jako furman a matka jako woźna. Po ukończeniu szkoły Marynarki Wojennej w Chersoniu, pracował w porcie. Po agresji niemieckiej na ZSRR w 1941 roku, Wasilij Tichonin nadal pracował w Odessie, będącej pod okupacją III Rzeszy. W tym czasie związał się z grupą konspiracyjną dokonującą aktów sabotażu. Po wyzwoleniu Odessy przez Armię Czerwoną, jako doświadczony konspirator, został wcielony do oddziału sabotażowo-dywersyjnego Awangarda, którym dowodził mjr Nikołaj Gieft (z pochodzenia Niemiec). Do oddziału należał też Wilhelm Peters, niemiecki antyfaszysta[1]. Oddział ten, 6 sierpnia 1944 roku samolotami startującymi z lotniska w Żytomierzu został przetransportowany do okupowanej Polski, i zrzucony na Ponidziu.
Początkowo, Wasyl Tichonin dowodził grupą z oddziału Awangarda. Dowodzona przez niego grupa 28 października 1944 roku dokonała wysadzenia pociągu niemieckiego koło stacji Kozłów. Natomiast w czasie zasadzki zorganizowanej 11 grudnia 1944 roku w Lipówce, w której zabito SS-mana Theodora van Eupena, dowodził całością partyzanckich sił[2] w skład których wchodziły grupy dowodzone przez E. Niekonczuka i W. Astachowa[3].
W czasie niemieckiej obławy, zorganizowanej 13 grudnia 1944 roku na stacjonujące w lasach sancygniowskich oddziały partyzanckie dowodzone przez Tichonina, doznały one znacznych strat ale nie zostały zniszczone. Zniszczony został natomiast oddział osłonowy dowodzony przez Kierimowa[4]. Doceniając zasługi Wasyla Tichonina dowództwo pińczowskiego okręgu Armii Ludowej nadało mu stopień majora[5].
W 1985 roku Wasilij Tichonin uczestniczył w defiladzie w Moskwie zorganizowanej z okazji 40 rocznicy zwycięstwa nad Niemcami. Zmarł 31 maja 1993 roku.
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Order Wojny Ojczyźnianej
- Medal „Za obronę Odessy”
- Medal „Partyzantowi Wojny Ojczyźnianej” I klasy
- Medal „Partyzantowi Wojny Ojczyźnianej” II klasy
- Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”[6]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Paczyńska 1978 ↓, s. 210.
- ↑ Gogun 2016 ↓.
- ↑ Paczyńska 1978 ↓, s. 227.
- ↑ Paczyńska 1978 ↓, s. 228, 229.
- ↑ Paczyńska 1978 ↓, s. 230.
- ↑ Тихонин Василий Лукьянович [online], info/index.php?id=408 [dostęp 2024-04-26] (ros.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Alexander Gogun: Stalin's Commandos: Ukrainian Partisan Forces on the Eastern Front. Londyn: 2016.
- Irena Paczyńska: O latach wspólnej walki. Obywatele radzieccy w ruchu partyzanckim na ziemi kieleckiej i krakowskiej 1941-1945. Warszawa, Kraków: 1978.